bizi kusurlarımızla kabul edecek kusursuz insanlar arıyoruz.

Bir yandan fotoğraflarına bakarken bir yandan da kendi kendime şöyle diyordum: Kendiyle ne kadar barışık bi çocuk. Ben olsam hayatta eklemem bu fotoğraflarımı. Çektiği çoğu fotoğraf güzeldi. Hatta kendi fotoğraflarından da birkaçı güzel sayılabilirdi. Her neyse. Özgüven lazım. ÖZGÜVENİM VAR BENİM! diye bağırmak lazım. (büyük de yazdım, sen volume ü düşün artık.)

Bi de şöyle bi cümle uydurdum. "bizi kusurlarımızla kabul edecek kusursuz insanlar arıyoruz." hoşuma gitti. twitter da kimse değerini anlamadı. buraya yazıp sınırları zorluyorum. ehe ehe. (böyle gülmeyi de seviyorum ben, sen her ne kadar gıcık olsan da :P :P)

Geçen benim fotoğrafımı çeken bi arkadaş, munzur küçük yaramaz çocuk bakışımı çok beğendi. O bakış beni ifade ediyormuş öyle dedi. Öyleymiş. Öyleyim ehe ehe :D (Bak yine yaptım)

Hadi gidiyorum ben. Sena dan mektup bekliyorum. Bi de dün gece yine Face i kapamayı düşündüm. Ama yapmadım.

Sefgüler.