Ne bileyim öyle işte.
Yeni bi günlüğe geçtim, yazamıyorum. Benimmiş gibi hissedemiyorum. Gerçi dün saman kağıtlara içimi döktüm, çok gizli sandığım yerlere gömdüm sonra da. Bazen insan ırkından birilerinin her anımı takip ettiğini düşünüyorum. Bu beni aşırı boğuyor. Bi kamera vardır, ses kaydı. Ya da her ay mesajlarımın dökümünü alan biri vardır diyorum. Paranoyakça... Tırsıyorum tabi o zaman. Hani Allah da izliyor her anını; ama o içinden geçenleri de biliyor. Kendini açıklamana ihtiyacın bile yok. İnsan ırkından biri öyle değil ama... Bi yerlerde anlayışsız olabileceklerini fark ediyorsun. Olmayan şeyleri düşünüp yorum yapıyorum. Öyle de bi insanım.
Yarın değil de sonraki gün sınav var. Stres yok çok şükür... Oks nin rahatlığı bu. Onda da ilk 5 dk "Noluyoz lan" demiştim. Sonra geçip gitmişti içimdeki o helecanlanma hissi. :p Raad raad girip çıkcam, bu kadar abartcak ne var yani?
Onun haricindeee... Başkaaa... Ne bileyim.
Hayallerim var yine. Değişik. Hiç anlatasım da yok. Hiç açık da değilim. Hayadanmış öyle duydum. :p :D Bunun onla ilgisi yok gerçi. Klavyede yazmayı özlemişim ya... :)
Hıı ben klavyede bakmadan yazabiliyorum hem de çok hızlı. İçimde onun da artistliği var tabi :D
Yıllar geçse de üstünden... Bu kalp seni unutur mu...
Simsiyah simbeyaz demiştim bi kere. Biri çok sevmişti.
Sena Minen i özledim ya. Valla bak.
Sınav öncesi hiçbiriyle konuşmak istemiyorum ama. Yanlış gibi geliyo. Hani yanlış bi konuda etkilerim falan. Büyük vebal Valla :D
Bi de internete yazdığınız şeyler silinmiyo, dikkat edin diyorlar ya. (Yok sana demiyorum canımın içi) Ya kim ne takip etcek, sanki ajanlar pörtlüyo etraftan "Ne yazdı naptı netti bu kız?" diye. Gözünüzü seveyim, siz benden de paranoyaksınız.
Klavye elime geçince güzel saçmalıyorum. Olsun saçmalayayım. Bi çok şeyi de rahatlayayım diye yapar oldum. Resim çizmeler, günlük yazmalar, klavyede pıt pıt sesleri eşliğinde oynamalar falan... Çeşitli atraksiyonlar...
Bunda sonra yazacaklarım da vardı; ama samimi hisssetmedim. Gidiyorum ben.