Aklıma Feyza'yla ikiye bölünmek üzere olan silginin parmağımızı sıkıştırması ve bizim "ıstırıyooo" diye bağırıp gülmemiz geldi. Dördüncü sınıfta olmuştu bu.

Bu fotoğrafıma bakarken o geldi aklıma. "Her an ıstırabilirim" diyen bakışlarla bakmıyor mu bu kurt bozması arkadaş?

Teoman dinliyorum. Ne zaman şarkı dinlerken klavye önümde olsa şarkı sözlerini yazmaya çalışırım. Tabi onları birilerine gönderince sıkıcı oluyorum.

İnsan evde oturunca kendi kendine problem çıkarmaya başlıyor. Sıkılıyor falan filan. Bi de depresyon eşiğiniz düşükse (yani depresyona her an girebiliyorsanız) çok fena...

Geçen gün yeni fotoğraf makinemi auto'dan alıp ayarlarını kendim yapmaya çalıştım, auto'nun en güzel sonuçları (e yani, malım ben bunca zaman bunu anlayamamışım) vermediğini anladım. Meğersem elle ayar yapınca daha güzel oluyormuş renkler falan filan...

 

-Fotoğrafınızı çekebilir miyim?
-Hayır.
-Neden ki?
-Benim gibi koca karının neyini çekecen kızım...
- :) :) :)

Çok tatlı yaa... :) Sena'ya da dediğim gibi, yaşlanınca tatlı olurum herhalde ben. Allah yaşlanacak kadar ömür verirse tabi. Bi an önce gideydim bu dünyadan. Ama önce bi kaç işim var. Bi an önce bitirmem gereken bi kaç iş. Baya da beklettim onları.

Dün tövbe ettim, dua ettim. Camiden herkes giderken hala dua ediyordum. Allah "Bi şey isteyen yok mu? Vereyim..." diyormuş böyle önemli günlerde. Gün doğana kadar... En azından ben bunu anladım adamın anlattığı şeyden. Ben de istedim, verdi. Dua etmenin bi önemli özelliği de budur. Hem duanı edersin hem de Allah'ın vereceğinden şüphen olmaz. Emin olursun. 

Tövbemi bu gün biraz daha sağlamlaştırdım. Bi kaç kişinin benimle iletişime geçmesini engelledim. Ama bunu epey önce yapmam gerekiyordu. Neyse... Tövbe bu değil midir? Yanlış olanı "artık" düzeltmek. Geçmişi temizlemek...